Δυο λόγια από καρδιάς…
Εκδρομή στο Στρασβούργο. Ένα όνειρο από το παρελθόν, συνοδευμένο με αγωνία για την υλοποίηση προσδοκίες φόβους αναμέτρηση με προσωπικά όρια και απρόβλεπτα εμπόδια αίσθημα τιμής για την εμπιστοσύνη.
Κι όταν ήρθε η ώρα για αναχώρηση, μερική διαφοροποίηση σχεδιασμού λόγω καιρικών συνθηκών. Αδημονία και ανησυχία μαζί. «Τα παιδιά μας να προσέχετε!» Ευθύνη απίστευτη. Και κόπωση από την αναμονή στο αεροδρόμιο. Και προσαρμογή στις συνθήκες. Και συνεργασία. Και νοιάξιμο. Και μοίρασμα. Και βλέμματα με ερωτήσεις: «Πότε θα φύγουμε;» «Αργούμε πολύ ακόμα;». Κι η απάντηση: «Όλα καλά. Λίγη υπομονή!»
Μέχρι την απογείωση. Το αεροπλάνο τροχοδρομεί. «Φεύγουμε!!!». Φτερουγίσματα στο στομάχι. Πρώτη φορά στον αέρα για τα περισσότερα παιδιά. Πρώτο πέταγμα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- μακριά από γονείς. Με ενέργεια εφηβική και ενθουσιασμό. Εικόνες συναρπαστικές. Αρχή του ταξιδιού!
Όλοι εμείς μαζί. Εμείς και οι… άλλοι. Παντού. Για πέντε μέρες. Μια μικρή «Ελλάδα». Στο λεωφορείο. Στο ξενοδοχείο. Στα αλσατικά χωριά. Στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Εμείς – σύνολο, ομάδα. Όχι γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα. Όχι μεγάλοι και μικροί. Όχι μαθητές και καθηγητές. Εμείς. Με τα ονόματα και την ιδιαιτερότητά μας. Την ευκολία ή τη δυσκολία μας. Τις προτιμήσεις, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις μας. Πάντα εμείς.
Μέρες ξεχωριστές. Όχι μόνο για τις όμορφες εικόνες. Αλλά – κυρίως- για τις όμορφες στιγμές. Στο πρωινό με τα αγουροξυπνημένα πρόσωπα και τα… παραγεμισμένα πιάτα. Στο λεωφορείο με τις συνεχείς ερωτήσεις. Και τις συνεχείς υπομνήσεις: «Τα πράγματά σας να προσέχετε!». Τα πειράγματα. Τις φωτογραφίες. Στις εξορμήσεις για αγορές δώρων ή αναμνηστικών. « Κυρία, κοιτάξτε τι αγόρασα για την αδερφή μου!» Την… αγωνία για το φαγητό. Τα σχέδια για το… «δείπνο» στο ξενοδοχείο. Τις εκμυστηρεύσεις. Τη γνωριμία με μαθητές άλλων σχολείων, ελληνικών ή ξένων (χρειάστηκαν και τα αγγλικά!). Τα γέλια.
Πέντε μέρες με υπεύθυνη συμπεριφορά από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο. Με αφορμές για σκέψη. Για επαφή με διαφορετικό τρόπο ζωής. Με κίνητρα για βελτίωση και ενεργοποίηση. Με αυτοέλεγχο και αυτοσυγκράτηση. Με στιγμές αναπόλησης ίσως της μητρικής αγκαλιάς, αλλά και ψυχικό σθένος που οδηγεί στην ωρίμανση. Συνειδητοποίηση των δυνάμεών μας. Και των δυνατοτήτων μας. Και των κοινών στοιχείων που ενώνουν τους ανθρώπους: ένα χαμόγελο, μια ευγενική χειρονομία, η αποδοχή.
Με την αποβίβαση από το λεωφορείο στην πλατεία της «Μάνας», επιστρέψαμε στις ζωές μας. Στις υποχρεώσεις μας. Στους αγαπημένους μας. Μα είμαστε πιο πλούσιοι. Γιατί ό,τι κι αν γίνει , κανείς και τίποτε δεν μπορεί να μας στερήσει όσα ζήσαμε, όσα είδαμε, όσα νιώσαμε. Έχουμε μοιραστεί τα ίδια βιώματα. Κι όποτε θα βρισκόμαστε στο μέλλον, όσο μακρινό κι αν είναι αυτό, πάντα θα λέμε «Θυμάσαι τότε που….;». Γίναμε ο ένας μέρος των αναμνήσεων του άλλου. Κι αυτό δεν αλλάζει. Όπως δεν αλλάζει και το γεγονός ότι η εμπειρία αυτή είναι απόλυτα συνυφασμένη με το σχολικό περιβάλλον και τη μοναδική σχέση δασκάλου- μαθητή.
Για όλα τούτα, νιώθω ιδιαίτερη τιμή και την ανάγκη να πω σε όλους – μαθητές, γονείς, συναδέλφους –
ένα ε υ χ α ρ ι σ τ ώ από καρδιάς …
Κ.Π.
